Rozdział 9:

-Idziemy do parku rozrywki?- właśnie mijaliśmy reklamę Freizeitpark Ruhpolding, na którą wskazał Andreas.

-A to nie dla dzieci?- zapytał z wątpieniem Kraus.

-Nigdy tam nie byłem.- stwierdził blondyn.- Jedziemy?

-Możemy. –stwierdziłam, po czym Andreas gwałtownie skręcił w jakąś drogę.

-Ooo chodźmy na to zjeżdżalnie!- krzyknęłam, gdy znaleźliśmy się w parku- Ona ma z 50 metrów!

-Niska. Skaczemy z wyższych skoczni… - mruknął Kraus.

-Robimy wyścigi kto pierwszy zjedzie!

Zignorowałam uwagę Marinusa i razem z Andreasem pobiegliśmy na zjeżdżalnie, a chłopak szedł wolno za nami.

-3…4…. Start! – krzyknęłam, gdy wszyscy byliśmy na szczycie zjeżdżalni.

Pierwszy zjechał Marinus, ja byłam druga, a Andreas chyba dał mi fory, dlatego był ostatni.

-Czemu dałeś mi wygrać? –zapytałam.

-Twoja radość, że wygrałaś ze mną, była bezcenna.- rzeczywiście tańczyłam swój taniec szczęścia i wyśmiewałam się z blondyna. Aż uśmiechnęłam się na same wspomnienie.

-Dziękuje. Ale następnym razem chce cię naprawdę pokonać!

-Teraz nie będzie żadnych forów. Będę jak Marinus!

-I tak ma być! To co, idziemy teraz na tą kolejkę?

Fajnie, że chłopaki nie mieli lęku wysokości, w końcu gdyby go mieli, raczej by nie skakali… Za to Conor miał go i bał się nawet iść ze mną na London Eye. Dziewczyny też się bały. Tylko ja z Jackiem lubiliśmy tego typu rozrywki.

Gdy przejechaliśmy się najszybszą z kolejek, poszliśmy postrzelać z łuku. Ten kto wygrał dostawał misia.

-Masz 3 strzały.- przetłumaczył mi Welli.- I musisz trafić jak najlepiej w tarczę.

-To wiem.- uśmiechnęłam się.

Kiedyś ograłam w podobnym strzelaniu z łuku Conora i Jacka. Teraz też musiałam to zrobić! Muszą mieć do mnie jakiś respekt…  Tamte drugie miejsce się nie liczyło… Poza tym jestem najmłodsza, no i jestem dziewczyną…

- Wy pierwsi.- stwierdziłam.

Marinus strzelił dwa razy w sam środek, ale pierwsza strzała nawet nie wbiła się w tarczę. Andreas też nie miał szczęścia. Jedna strzała prosto w pięćdziesiątkę, druga w czterdzieści, a ostatnia w dziesięć. Podsumowując zarówno on, jak i Kraus, mieli po 100 punktów.

-Szykuje się remis, stary. Dogrywka czy dzielimy się misiem na pół?- zapytał blondyn.

-Damy go Alex, żeby nie było jej smutno… A dogrywkę i tak możemy zrobić. Na pewno wygram!

Ale dogrywka nie była im potrzebna… Moja pierwsza strzała trafiła w środek.

-To się nazywa szczęście! No, dajesz dalej, młoda! – krzyczał najstarszy z nam, Marinus, który zachowywał się, jakby był najmłodszy. Pomyśleć, że nie chciał tu przyjeżdżać…

Druga również trafiła w środek. Chłopcy poczuli się zagrożeni…

-Nie trafi teraz.- szepnął któryś z nich. Byłam tak skupiona, że nie zwróciłam uwagi który. Trzecia strzała trafiła w czterdziestkę.

Niemiec, który zajmował się tym i dawał dzieciom misie, chyba mi pogratulował i wręczył misia.

-Danke!- powiedziałam, wzięłam misia i odwróciłam się do chłopaków.- I co?

Ich miny mówiły same za siebie. Nie wierzyli, że ograła ich dziewczyna.

-Tym razem to ja dałem ci fory.- stwierdził Kraus.

-Patrzcie! Tam jest jakaś kraina baśni, czy coś. Idziemy tam?- zawsze marzyłam o takim czymś.

-Tam są same małe dzieci.

-Ale my też jesteśmy jeszcze dziećmi…- jęknęłam.

-Ja nie! Ja mam dwadzieścia trzy lata!- oburzył się Marinus.

-Wiesz, może z wieku to on nie jest dzieckiem, ale mentalnym to jest na pewno!- szepnął do mnie Welli.

Roześmiałam się i pociągnęłam Krausa w stronę krainy baśni, a Andreas szedł obok nas.

-Tylko na darmo wywalamy kase…

-Nie stać cię? To zapłacę za ciebie.- i tak się stało. Zapłaciłam za siebie i Krausa. Andreas upierał się, że to on zapłaci za wszystkich, ale nie chciałam go naciągać. W końcu było mnie na to stać. Jak już o kasie… Ciekawe ile kosztuje tu fryzjer. Mamy już tylko miesiąc wakacji. Niedługo moje włosy muszą dojść do nieco normalniejszego koloru. Z tego co widzę, jest tu dużo włosowych rasistów, jak to mówi Andi.

Bawiliśmy się w parku rozrywki kilka godzin. Małe dzieci się na nas dziwnie patrzyły. Mamy dwie tezy takiego, a nie innego zachowania: 1- moje włosy, 2- trójka nienormalnych ludzi na trampolinie dla dzieci… Ciekawe która teza była prawdziwsza.. hmm… a może obie?

-To co jedziemy do twojego domu?

-Jedziemy!- odpowiedziałam i pobiegłam do samochodu.- Kto pierwszy ten lepszy!

Po tej wycieczce wszyscy zachowywaliśmy się jak dzieci… Trzeba się ogarnąć zanim dojedziemy do domu… Bo tata się rozmyśli!

-Ty nie boisz się tak z nami jeździć?- Kraus wybudził się z głębokich przemyśleń i zadał te pytanie.

-Nieee.- chwila namysłu.- A czemu mam się was bać?- zapytałam podejrzanie.

-No wiesz. Znasz nas w sumie 2 dni, a za kolejne 2 dni jedziesz z nami do Polski.

-No i z rodzicami.- dodałam.

-No tak. Ale czas będziesz spędzała z nami. Serio się nie boisz?

-A co masz zamiar mi zrobić?

-Jaaa? Ja nic.- zapewnił Kraus.- Obawiałbym się  bardziej Wellingera. On niby taki „przystojny”… Kto wie co takiemu chodzi po głowie!

Za co dostał w głowę od Andreasa.

-Ty patrz jak jedziesz! Chcesz nas pozabijać!? A wracając do tamtego tematu… Miałbym oko na Wanka… Kurde! Andreas- te imię jest podejrzane!

-A co masz do Wanka?- wtrącił się Welli.

-No nie wiem. Może się zakochał?

-Że w kim? Że niby we mnie!? – wybuchłam śmiechem.- Przecież on się ze mnie wyśmiewa, że ja nic nie umiem.

-Hmmm…

-Stary, nie myśl tyle, bo cię głowa rozboli. – Andreas odwrócił się i poklepał go po ramieniu.- Jesteśmy prawie na miejscu!

Kilka minut później byliśmy na moim podwórku. Mama musiała zasadzić nowe drzewka, gdy mnie nie było, a ogródku pojawiły się nowe kwiatki. Za domem stała mała altanka, ale to już pewnie zasługa taty. Teraz nasz domek wyglądał jeszcze piękniej.

-Dobry wieczór. Marinus jestem.- chłopak pierwszy pobiegł do mojego taty i przedstawił się mu.

Natomiast ja z Wellim szliśmy powoli rozmawiając na spokojnie o wyjeździe. Gdy Kraus poszedł przedstawić się mamie, my podeszliśmy do taty.

-To ty jesteś ten Andreas…- stwierdził tata.

-To ja.- chłopak szeroko się uśmiechnął.

-Alex dużo mi o tobie opowiadała.

-A można wiedzieć co?

-A nie można.- powiedział tata i odszedł. Ale on dziś miły!

-Co on taki?- tym razem Welli zwrócił się do mnie.

-Może głodny.- zaczęliśmy się śmiać i również poszliśmy do kuchni, gdzie Kraus pomagał robić kolacje mojej mamie.

-Pomóc ci w czymś?- zapytałam, ale Marinus zrobił już chyba wszystko.

-Nie, dziękuje. Marinus mi już pomógł. Muszę przyznać, że zna się na gotowaniu.- stwierdziła kobieta.

-Zna się na gotowaniu, bo zna się też na jedzeniu.- stwierdziłam.

-Pewnie głodny i się doczekać nie mógł, to pomaga.- tym razem to Andi dostał z łokcia od Marinusa.

Gdy wszystkie pyszności zniknęły ze stołu, Andreas postanowił zacząć temat wyjazdu.

-Wszystko smakowało wybornie.- stwierdził Marinus.

-A dziękuje.- odpowiedziała mama.

-Właśnie. Było pyszne.- dodał Andreas.- A co do wyjazdu, to wyjeżdżamy w czwartek chyba o 10.

-Samolotem?- zapytał zaciekawiony tata.

-Tak, samolotem. Niecała godzina i będziemy w Krakowie. Potem prosto do Wisły.

-Czym będziecie tam jechać?

-Zapewne takim busem. Tam się jedzie około półtorej godziny.

-Będziemy mogli się zabrać z wami?

-Tak. Jasne. Wszystko załatwione. Samolotem też państwo z nami mogą. No i busem też. Mają państwo również 2 pokoje zarezerwowane w hotelu.

-Dobrze.-tata wiedział już chyba wszystko.

-W Polsce jest wspaniała atmosfera!- dodał Kraus.

-No, wiem, wiem. Kiedyś co rok tam jeździliśmy.

-Ooo! Fajnie! Kiedyś też może o tym pomyśle…- napił się wody i spojrzał na zegar wiszący na ścianie nad kominkiem. – Ale późno! Welli, chodź, jedziemy! Ja muszę jutro rano wstać!- wstał i wyszedł na korytarz, po chwili wrócił i pożegnał się z moimi rodzicami, następnie podszedł do mnie.

-Ja was odprowadzę.

-Będę zaszczycony twą obecnością podczas drogi do samochodu mojego giermka.

-Przyjaciela chyba.- syknął Wellinger. Najwidoczniej nie chciał jeszcze wracać.- Więcej nigdzie za mną nie jeździsz.- mruknął, gdy wychodziliśmy z domu.

-Ohh moje wy gołąbeczki! Jutro będziecie mieli ode mnie wolne... Ale pamiętaj! Nie spuszczaj oka z Wanka…

-Boże! Co ty się go tak uczepiłeś!

-No w sumie… W Wiśle to dopiero będzie dużo przystojniaków! – zaczął się śmiać.- Kraft, Prevc, kto tam jeszcze? Stoch, Kot!

-Stoch to ma żonę.

-Ale Kot? I reszta polaków?

-Boże… On chyba na serio powinien już iść spać…

-Za mocno go uderzyłeś w głowę, w samochodzie…- zażartowałam.

-Kurde, więc to wszystko moja wina… Teraz muszę się z nim męczyć.- zaczęliśmy się śmiać. Potem dałam im po buziaku w policzek, przytuliłam się do Andreasa, pożegnałam się i wróciłam do domu.

-Przyznaj, że ci chłopcy są tacy mili.- powiedziała moja mama do taty.

-No, tacy normalni.- stwierdził tata i włączył telewizor.

-Musisz w końcu zrozumieć, że nasza córka dorasta i będzie miała chłopaków.- zaśmiała się.- Musisz się przyzwyczaić i nie być takim zazdrośnikiem.

Mama poklepała tatę po ramieniu, usiadła obok niego na kanapie i przytuliła się do niego. Razem wyglądali naprawdę słodko. Czułam się źle, że znów ich podsłuchiwałam…

-Jak mieszkałam z Conorem, to nie miałeś nic przeciwko.- wparowałam do salonu.

-Bo go znam od dzieciaka! I jego rodziców znam. Poza tym on jest porządnym chłopakiem.

-A oni nie?

Nagle usłyszeliśmy piosenkę Conora.

-Aha, pewnie to on dzwoni!- pobiegłam do telefonu, ale to była tylko Lou.

-Chodź na skype. Musimy pogadać.- powiedziała i rozłączyła się. Teraz mieliśmy drogie rozmowy…

To co, kolejny rozdział za tydzień? Czy chcecie jeszcze w tym tygodniu? =)