Rozdział 8:

Gdy każdy skoczył po razie trener zawołał ich do siebie. Stąd, gdzie siedziałam, słyszałam każde jego słowo.

-Słuchajcie! Jeżeli dalej będziecie skakać, tak jak skaczecie, Alex nie może z nami jechać na te zawody.

-Ale dlaczego trenerze?- zapytał Andreas.

-Bo się nie możecie skupić! Głupie pytanie. Ma ktoś lepsze?

-Kiedy będzie przerwa?- zapytał Kraus.

-Macie 5 minut.- powiedział i gdzieś poszedł.

-Przez ciebie Wellinger się skupić nie może.- podszedł do mnie Marinus, a za nim Andreas.

-Trener nie mówił o mnie, tylko o wszystkich.- zaprotestował blondyn.

-Ale na myśli miał ciebie.

-I tak skoczyłem lepiej od ciebie.

-Gdybym skoczył lepiej od ciebie, to byś musiał być chyba zakochany po uszy.- stwierdził, na co chłopak chyba się lekko zarumienił, bo jego i tak czerwone policzki od ćwiczeń, stały się jeszcze bardziej czerwone.

-Masz, to dla ciebie.- wręczył mu batona.- Bo strasznie gwiazdorzysz.

-Ooo snickers!- otworzył go i zjadł.-Dzięki.

-To ode mnie i Alex.

-Myślę, że się dogadamy.- zwrócił się do mnie z pełną buzią.

-Kulturalny to ty nie jesteś.- mruknął Welli.

-No co chcesz?

-Nie gada się z pełną buzią!

-Nie no spoko. Ja też często mówię z pełną buzią.- wtrąciłam się.

-Bo ty tak nie robisz... Nie popisuj się Wellinger przez dziewczyną!

-Zatkaj się tym batonem.- jęknął Anderas.- Właśnie, Alex, twoi rodzice zgodzili się, żebyś z nami jechała?

-Nie.- zrobiłam smutną minę.

-Jak to? – zapytał, a z jego twarzy znikł uśmiech, który zawsze mu towarzyszył.

-Może lepiej skoczysz?- Marinus zaczął śmiać się, za co dostał łokciem w bok od Andiego.- Dobra. To czemu nie możesz?

-Nie mogę z wami… no bo… jadę tam z rodzicami!

Na to Andreas znów się uśmiechnął. Więc chyba się cieszył.

-Ale będziesz mogła z nami chodzić na treningi i spędzać czas?- zapytał niepewnie.

-Jak będziesz dalej tak słabo skakać, to trener jej zabroni.- jakoś zignorowaliśmy tą uwagę Marinusa.

-No raczej. Ale dziś na 19 musisz przyjść do nas na kolację, żeby tata mógł cię poznać.

-A to nie głupio tak, wczoraj i dzisiaj?

-Jakby mnie zapraszali to bym poszedł.- Marinus znów się wtrącił.

-No chyba i ja pójdę.- odpowiedział blondyn. – Już minęło 5 minut, chodź, bo nam serio da szlaban na Alex.

I obaj sobie poszli.

Pierwszy skakał Wank, który chyba chciał nadrobić swoje spóźnienie.

-Przepraszam, że się zapytam.- powiedział, gdy skoczył i podszedł do mnie.- Ile ty masz lat?

-Kobiet się nie pyta o wiek.- roześmiałam się. Przed nim się tak nie krępowałam, jak przy Wellim.

-Ale ty jeszcze nie jesteś kobietą, jesteś dziewczyną!

-Siedemnaście.- odpowiedziałam w końcu.

-Hm… Rok młodsza od Wellingera jesteś.

-A ty ile masz lat?

-Stary jestem. Powinnaś do mnie mówić Pan.

-Więc ile ma pan lat?

-No dobra, bez ‘pana’ było lepiej. Dwadzieścia sześć.

-No to rzeczywiście… Stary jesteś! I że ty jeszcze skaczesz… Skąd bierzesz na to siły?- mój głos był pełen sarkazmu…

-Ty w ogóle nie znasz niemieckiego?- zapytał w końcu.

-Umiem powiedzieć Ich bin Alex. Oraz ‘ja’, ‘und’, ‘nein’.

-Ciesz się, że my wszyscy umiemy angielski.

-Moja radość jest prze ogromna.

-A skakać umiesz?

-Nie.

-A chociaż jeździć na nartach umiesz?

-Nie.

-To co ty umiesz!?

-Nic.- zrobiłam smutną mordkę.

-Niech cię…- chłopak chciał coś powiedzieć, ale przerwał mu to trener.

-Andreas! Jeszcze i ty? Nie za stary jesteś? Wracaj tu, zaraz znów skaczesz. Mam już was dziś dość, jeszcze jedna rundka i koniec. – krzyczał.

-Trenerze, to wszystko te włosy…- westchnął Wank i wszedł po schodach na szczyt skoczni.

-Powinieneś być zazdrosny Andi.- stwierdził Marinus, gdy wpakowywaliśmy się do samochodu Andreasa.

Oczywiście ja siedziałam z przodu, a Marinus z tyłu. Dalej nie mogłam przyzwyczaić się, że tu kierowca siedzi po lewej stronie i jeździ się po prawej… Jak ja zdam tu prawko za rok!?

-O co?

-Wank perfidnie zarywa do ciebie, Alex.

-Nie wydaje mi się.- odpowiedziałam.

-Za stary jest.- dodał Wellinger.- Czy on nie ma dziewczyny?

-Jego dziewczyna na pewno nie ma takich włosów.

-Odczep się od jej włosów.

-Wszyscy się przyczepili do moich włosów. Tylko ty nie zwracasz na nie uwagi.- tym razem zwróciłam się do blondyna.

-Bo to rasiści są.

Razem z Marinusem wybuchliśmy uzasadnionym śmiechem.

-Jestem rasisto. Czemu? Bo patrzę się dziwnie na ludzi z kolorowymi włosami. – Kraus wygłupiał się na tyle.

-Ale słońce.- mruknęłam.

-No. Masakra. Tak gorąco… Czekaj!- nagle go olśniło i ze skrytki wyjął swoje okulary.- Masz.

-Nie chce znów wyjść na rasistę, ale dziś wszystko pasuje to ci do włosów, nawet jego okulary. Robisz to celowo czy czysty przypadek?

-Robię to dla ciebie.- wymruczałam.- Z charakteru przypominasz mi nieco Jacka, z wyglądu nieco Eda.

-Jaki Jack?- Kraus nie ogarniał o czym mówię.

-Jack Maynard.- chyba za dużo mu to nie wyjaśniło.

-A kto to?

-A ja wiem.- zanucił Andreas.

-To się ciesz! No to kto to?

-Znasz piosenkarza, Conora Maynarda?- Niemiec pokręcił głową, na co Andreas zanucił mu jedną z moich ulubionych piosenek, a mianowicie Vegas Girl

-Aaa no to, to znam!

-No to jego brat.- stwierdził Andi.

-Czemu ci go przypominam?- tym razem Marinus zwrócił się do mnie.

-Znaczy przypominasz mi starego Jacka. Teraz jest wredny…-dodałam.

-Skąd to wiesz?

-Bo z nim mieszkała?- znów wtrącił się Andi.

-Jaki ty przygotowany, Andreas! Jak nigdy.

-Więc mówisz, że Marinus nie jest wredny?- spytał się mnie Andreas.

-Nie, no ale może się nie znam.

-To jaki dla ciebie jestem? – zapytał się Kraus.

-Zabawny.- odpowiedziałam.

-I co!? Zatkało cię Wellinger!?

Zajechaliśmy na stację paliw. Andreas poszedł zatankować i zapłacić, a Kraus nadal gadał o jedzeniu.

-To co idziemy na obiad?- zapytał Kraus.

-Ile ty masz tak w ogóle lat? Tata dziś uświadomił mi, że nic o was nie wiem..

-Dwadzieścia trzy.- odpowiedział.- Ile można płacić!? Głodny jestem.

-Idź kup sobie hod doga.

-To nie zjem wtedy obiadu.

-Narzekasz jak baba…

-Czemu jak jest Welli to jesteś taka nieśmiała?

-Nie wiem.- to mój słaby punkt.

-On ci się podoba! No, przyznaj się !

Chłopak zaczął się śmiać, a wtedy Andreas wszedł do samochodu, dzięki czemu znów uniknęłam tego tematu.

-To idziemy na jakiegoś kebaba, co nie?- zaproponował Welli.

-Myślałem, że pójdziemy na jakiś prawdziwy obiad.. bo przytyjemy i będziemy jeszcze gorzej skakać… - ale Kraus nie był chyba z tego zadowolony…

-Kebab zawsze najlepszy! Kojarzy mi się z Anglią.- stwierdziłam.

-To idziemy na kebaba!- wykrzyczał Andreas prosto do ucha Marinusa.

-Masakra.- jęknął Marinus.

Został przegłosowany

-To nie jest takie złe.- stwierdził, gdy byliśmy już w jakimś Fast foodzie.

-A ty znów z pełną gębą.- zwrócił mu uwagę blondyn, na co ten przełknął jedzenie.

-I co lepiej?

-Tak.

-To co teraz robimy?- zapytał, gdy skończył jeść, oczywiście jako pierwszy.

-Idziemy pokazać okolicę Alex, no a potem ja idę na kolacje. A ty rób co chcesz.

-Właśnie. Chodź z nami, Marinus.- zaproponowałam. Naprawdę go polubiłam, mimo że znamy się tak krótko.

-Zapraszasz mnie? – zapytał.- Ale to mnie do niczego nie zobowiązuje?

-Zobowiązuje cię.- parsknął Andreas.- Do tego, żebyś siedział tam cicho.

-Aaa no to spoko! Ciężko będzie, no ale…