Rozdział 7

Była już 10. Zaraz moja ‘randka’ z Andreasem. Zeszłam cicho na dół i zatrzymałam się na korytarzu.

-Zgodzić się?

-Nie wiem. W sumie go nie znamy…

-Wydawał się być miły.- mama upierała się, a ja stałam za ścianą i postanowiłam jeszcze przez chwilę posłuchać rozmowy rodziców. Wiem, że to nieładnie, ale gorsze rzeczy się w życiu robiło…

-Młody jest, różne głupoty takim chodzą po głowie.

-Conor też młody, a umiał się zająć Alex.

-Ale jak on się nią zajmował!?

-Najlepiej jak umiał.- teraz mama się chyba wkurzyła.- Lepiej niż my…- dodała po chwili.

-Dobra. Pogadamy z nią jeszcze o tym.

Wiedziałam o czym rozmawiali. O moim wyjeździe z Andreasem. Gdyby moje dziecko wypaliło z takim czymś, raczej bym jego nie puściła. Jednak moi rodzice są inni, chcą wynagrodzić stracony czas… Może to i lepiej?

-Nieładnie tak ludzi obgadywać.- weszłam do salonu i usiadłam na kanapie, pomiędzy rodziców.

-Ile lat ma ten Andreas? – zapytał tata. Ile on może mieć lat!?

-Nie ładnie pytać o wiek.

-Gdzie mieszka?

-W Weißbach.

-A gdzie to?- zapytała mama. -Myślałam, że on mieszka tu.

-Daleko. Sama nie wiem.

-No to co ty o nim wiesz?- powiedział podirytowany tata.

-Nazywa się Andreas Wellinger, jest skoczkiem z niemieckiej reprezentacji i należy do klubu w Ruhpolding. Zna angielski i uratował mnie od torebkowej zagłady.

-Co?- tata musiał czegoś nie zrozumieć…

-Przetłumaczył jej o co chodziło sprzedawczyni.-… ale mama szybko mu to wytłumaczyła. Ja bym to zrobiła lepiej, podkreślając dobre cechy chłopaka, no ale cóż… Kto pierwszy, ten lepszy.

-Jest bardzo miły, pomocny. Jego przyjaciele też są mili i bardzo fajni. Marinus wydaje być się bardzo zabawny.

-Kto to?- tata naprawdę nie nadążał…

-Kolejny skoczek.- …ale mama za niego nadrabiała.

-To co mogę z nim jechać?- byłam pewna, że usłyszę słowo ‘tak’.

-Nie.- a tu kolejne zdziwienie…

-Okey, nie poznaje was.- poddałam się.

-Ale możesz pojechać z nami.- dokończył.

Przyznaję, udało mu się mnie zaskoczyć.

-Jesteś najlepszym tato pod słońcem! Ty mamo też jesteś najlepsza!- przytuliłam ich mocno do siebie.- Kocham was!- mama poszła do kuchni zrobić mi jakieś śniadanko, ależ oni mnie rozpieszczają! A gadają na Conora….- Co będziecie teraz robić? -zapytałam.

-Ja idę do firmy z moim wspólnikiem. Właśnie, musisz poznać jego syna. Jest od ciebie rok młodszy, może się dogadacie. A mama zapewne będzie dalej ogarniać dom.

-Już jest ogarnięty. A jeżeli ten chłopak gada po niemiecku, to się nie dogadamy.

-Zna angielski. A ty co zamierzasz dziś robić?

-O 12 niemiecka reprezentacja ma trening, więc pójdę i powiem Andereasowi co postanowiłeś. A potem to nie wiem, pewnie pójdziemy gdzieś z Andim i Marinusem. Musimy się bardziej poznać.

-To o której zamierzasz wrócić?- zapytał podejrzanie.

-A do której może mnie nie być?

-O 19 masz być w domu. Możesz go zaprosić na kolację, dziś będę w domu, to go poznam.

-Kurcze…- jęknęłam.

-Co?

-Bo wiesz, czuję się tak, jakbym przedstawiała wam co najmniej swojego chłopaka, a on nie jest moim chłopakiem.

-I dobrze, że nie jest twoim chłopakiem.

-Jak codziennie będzie przychodzić do nas na kolacje, to kto wie…- wyszczerzyłam zęby.

-Alex, chodź jeść!

Gdy zjadłam i wzięłam szybki prysznic, postanowiłam wyglądać dziś jeszcze lepiej niż zwykle.

Otworzyłam szafę. Nie powiem, że było w niej wszystko poukładane… Ale… No dobra, umówmy się, że wszystko było na szybkiego wyrzucone do niej z torby. Jeszcze kiedyś to poukładam. Teraz muszę wygrzebać z niej jakąś sukienkę. Tak, sukienkę. Na imprezy Conora nie zakładałam sukienek, a dziś założę. Taka miła odmiana.

Po kilku minutach poszukiwań znalazłam moją starą, dawno zapomnianą, turkusową sukienkę. Szukając jej czułam się, jak w kopalni, musiałam przełożyć tyle ubrań… Do tego założyłam swoje błękitne conversy. Teraz musiałam ogarnąć fryzurę i byłam niemalże gotowa.

Spojrzałam na zegarek. Kurde, była już 11.50! Czy ja nigdy nie mogę wyrobić się szybciej i mieć więc czasu!? Do tego ktoś zatrąbił przed domem… Zaraz, to samochód Andiego!

Wzięłam swoją małą, czarną torebkę. Włożyłam do niej komórkę. Założyłam swoje serduszko i zbiegłam po schodach na dół.

-Ja już wychodzę!- krzyknęłam i po chwili zbliżałam się już do samochodu skoczka.

-Hej.- chłopak wyszedł z samochodu.- Podwieźć cię gdzieś?

-Hmm… chętnie bym skorzystała.

-Tylko gdzie?- zapytał tym swoim głosem.

Jak ten chłopak na mnie działa…

-Ty wiesz gdzie. – uśmiechnęłam się, a on odwdzięczył się tym samym.

I znów zapatrzyłam się w jego piękne, niebieskie oczy.

-Halo, Ziemia do Alex!- wyrwał mnie z zamyśleń.

-Oj, sorki.  To co jedziemy?- zapytałam, żeby uniknąć dalszych pytań.

-Myślałaś o tym… Conorze?- wiedliśmy do samochodu.

-Tak jakby.

Tsaa o Conorze… Akurat!

-Marinus miał się dziś najeść. Poza tym mam dla niego prezent. Ty mu dasz, czy ja?

-Ale, że co?- nie zrozumiałam, ale gdy ponownie na jego twarzy zagościł szeroki banan, wiedziałam już o co mu chodziło.- Kupiłeś snickersa? – kiwnął głową, na co roześmiałam się.- A nie pogniewa się?

-Nie. Pewnie będzie się śmiać.

-A co jeśli nie?

-Znam go lepiej. No to zajechaliśmy.

-Dlaczego na waszych treningi nikt nie przychodzi?

-Bo nikogo nie wpuszczają, żeby nas nie rozpraszać.

-To jak ja wczoraj weszłam?

-No właśnie nie wiem. Miałaś szczęście. Ale teraz będą cię wpuszczać bezproblemowo.

-Dlaczego?

-Bo jesteś ode mnie.

-Ale ze mnie szczęściara!- może nie jąkam się już tak, jak to robiłam wczoraj, ale chłopak dalej mnie onieśmielał. W Anglii jakoś prościej było podrywać fotografów…

Poszliśmy na skocznię. Chyba byli już wszyscy, dokładniej mówiąc trener kadry, Marinus, Severin no i my.

-Twoja sukienka pasuje do włosów.

-A ten znów o włosach.- jęknął Andreas.

-Bo jej włosy są zajefajne.- stwierdził Marinus i oddalił się od nas.

-To co idziesz na trybuny, czy rozgrzewasz się z nami?

-No co ty. Rozgrzewać się z wami? Nie zasłużyłam na to.

Andreas roześmiał się.

-Welli, chodź! Później pogadasz ze swoją przyjaciółką.- zawołał go Freund.

Chłopcy wyciągali się poprzez różne ćwiczenia, a trener jechał po nich równo. Nadawałabym się na takiego trenera, ale nie koniecznie Andreasa, na niego nie umiałabym krzyczeć… No ale Jack’a… albo Conora… Właśnie zadzwonię do niego!

-Hej!- krzyknęłam do telefonu.

-Czego się drzesz?- czemu telefon Conora, odebrał Jack?

-Bo lubię. Nie nauczyli cię, że nie tyka się nie swoich rzeczy?

-Tamten zapomniał komórki, patrzę ty dzwonisz, no to mówię: odbiorę. A tu od razu z krzykiem.

-To czego się czepiasz.

-Bo lubię.

-Ale śmieszne. Czemu nie jesteś taki miły, jak w dniu, w którym wyjeżdżałam?

-Bo dziś nie wyjeżdżasz do Niemiec.- roześmiał się perfidnie.

-Ale śmieszne, hehehe.

-Dobra, co tam?

-Jestem na treningu niemieckich skoczków. – pochwaliłam się od razu.

-Nie sądziłem, że jesteś zdolna się w kimś aż tak bardzo zakochać.

-A Jack miły, jak zawsze! Z resztą, co ty wiesz?

-No, gdyby Conor wziął cię na swoje lekcje śpiewu albo gdy nagrywa coś, to poszłabyś siedzieć z nim godzinami i słuchać jak śpiewa w kółko to samo? Nie, bo to nudne. A dla tego swojego Szwaba chodzisz i patrzysz jak skacze.

-Bo to ciekawe.

-Nie oszukujmy się, dla ciebie imprezy są ciekawe.

-Wal się.

-Nie no, my nawet przez komórkę nie umiemy rozmawiać.

-Bywa… To co u ciebie… i Lou?

-Idziemy dziś na randę.

-Ooo.

-No. Właśnie, muszę się już zacząć szykować. Paaa piękna.

-Najpierw obraża, a potem nazywa piękną…

-No to paa paskudo.

-Debil.- rozłączył się.

-Z kim rozmawiałaś? – chyba za głośno krzyknęłam ‘debil’, bo Andi przyszedł sprawdzić co się dzieje.

-Z bratem Conora.

-To czemu go tak wyzywałaś?

-Nie ważne, my w sumie tak zawsze. Jest spoko. Możesz wracać się rozgrzewać.

-No my już po rozgrzewce.

-Tak szybko?

-No. Długo z nim gadałaś.

-Aaa dobra. Spoko. To teraz skupiam się tylko na was.

-No ja myślę. Mamy zaproszenie od Marinusa.

-Ooo jakie?

-Na obiad.- roześmiał się.- On może ciągle jeść. Kiedy dać mu nasz prezencik?

-Nie wiem. Jak skończycie skakać.- chłopak wrócił do reszty i zaczęli skakać.

Nie wiem o co chodziło Jackowi. Naprawdę spodobały mi się skoki. Wcale nie były nudne. No i dla mnie nie są ciekawe tylko imprezy… Za kogo on mnie uważa!? Dobra, nie myślę o tym. Skupiam się na skokach… Ale jednak Jack to umie wyprowadzić człowieka z równowagi.

Nagle ktoś wszedł na skocznie. Był w stroju narciarskim i biegnąc do trenera, robił jakieś wymachy.

-Przepraszam, za spóźnienie trenerze. Nie możemy mieć treningów gdzieś indziej?

-Nie.- odpowiedział mężczyzna.- Rób rozgrzewkę i dołączaj do reszty!

Skoczek zbliżał się do mnie.

-Hi.- spojrzał się na mnie, po czym położył swoją torbę na siedzeniu obok mnie.-Ich bin Andreas.- podał mi rękę. Mówił po niemiecku, ale to zrozumiałam.

-Ich bin Alex und czy możesz po angielsku?

-A no spoko. – roześmiał się.- Nie jesteś stąd? Co tu robisz?

-Przyszłam z Andreasem.

-Wellinger ma dziewczynę? I nic mi nie powiedział… Nieładnie…

-Nie jestem jego dziewczyną. – poprawiłam go, ale i tak czułam, że się zarumieniłam.

-A to przepraszam.- chłopak na chwile się speszył.- Pewnie przyjechałaś tu na wakacje.

-Nie. Przeprowadziłam się tu.

-Ooo. To gdzie teraz mieszkasz?

-O tam.- wskazałam na mój domek, który było skąd widać.

-Szczęściara. Mieszkać tak blisko skoczni. Ja muszę tu niezły kawał drogi przyjeżdżać. Ale Wellinger tu chciał, nie wiem jak to zrobił, ale udało mu się namówić trenera…

-Wank!- zawołał trener.

-Sama widzisz muszę iść.

-No jasne. Powodzenia.- uśmiechnęłam się do niego i chłopak odszedł.