Rozdział 26:

Pojechałam z tymi wariatami na konkurs do Kussamo. Zero narzekania ze strony rodziców, musiałam im tylko obiecać, że będę grzeczna. No i stało się, teraz stoję przed skocznią i oglądam oficjalne treningi przed kwalifikacjami.

Szłam sobie z Marinusem pod rękę i szukałam Wellingera. Nigdzie go nie było! Masakra jakaś. Tego to nigdy nie ma, jak jest do czegoś potrzebny.

-Czy to nie polski domek? – zapytałam, gdy przechodziliśmy obok niego.

-A no polski.- odpowiedział Kraus, a w tym samym czasie ze środka wybiegł Piotrek, jakby czytał mi w myślach.

-Oleeeeńka! – przybiegł i mocno mnie do siebie przytulił. Myślałam, że coś strzeliło mi w żebrach, ale po kilku sekundach duszności ustały. – Maciek! Maniek! – nikt się nie odzywał.- Skarbie, Oleńka przyjechała!

Kot wybiegł z domku, jak poparzony.

-Czego się drzesz? Jaka Oleńka?  Ja się rozgrzewam! – dopiero wtedy spojrzał w moją stronę.- Aaa ta Oleńka.. Hej Alex. – uśmiechnął się.- Marinus, chcesz to idź poćwiczyć, ja się nią zajmę.- zrobił głupią minę, ale ja też się za nim stęskniłam. Powiedziałam więc Marinusowi, że może mnie tu spokojnie zostawić, a Welliego poszukam z Kotem.

-Co tam? Jak tam z nogą?- zapytał troskliwie.

-Spokojnie, nie boli. Pół roku minęło… - jakby nie było, nieszczęśliwe wypadki łączą ludzi! Szczególnie w moim przypadku…

-No tak.- podrapał się po głowie.- Jak ten czas szybko leci. Musimy się częściej spotykać. Czemu te Niemcy cię tak rzadko ze sobą zabierają…

-Szkoła, szkoła i jeszcze raz szkoła… -jęknęłam, a wtedy zobaczyłam Wellingera.- Przepraszam, zaraz wrócę. – pobiegłam w jego stronę. -Gdzie ty łazisz? Trener cię szuka od kilkunastu minut!

-No… Byłem tam…- wskazał na niezidentyfikowane miejsce i się uśmiechnął. Tak dużo mi to mówiło..

-Ja cię… nie, nie ja. Schuster cię zabije, jak się znów spóźnisz na swoją kolej!

-To teraz jest moja kolej? Która jest godzina!?- wykrzyknął przestraszony. Pokazałam mu komórkę, a on od razu pobiegł bez słowa. Nawet na mnie nie poczekał…

Wracałam sobie spokojnie do Kota, gdy ktoś mnie zawołał. Obróciłam się. Był to Kraft.

-Hej.- odpowiedziałam nieśmiało. Freitag powiedział, żebym na niego uważała. Nie wiem czemu, spoko jest. Taki miły i zabawny.

-Co tam u ciebie Alex? – zapytał brunet.

-A no jakoś leci, do Kota idę.

-Kot nie zając, nie ucieknie.- roześmiał się.

-No w sumie… - odwzajemniłam uśmiech.

I tak nasza rozmowa przeciągnęła się o jakieś 15 minut, a z każdą minutą coraz bardziej go lubiłam. Nie spodziewałam się, że po szesnastej minucie jednak wszystko zepsuje…

-Wiesz co, jak cię pierwszy raz zobaczyłem…- huhuhu chyba się Konik< tak go nazywają chłopaki!> zagalopował. Ale miałam zamiar wysłuchać spokojnie, co ma mi do powiedzenia.

Nagle zbliżył się do mnie niebezpiecznie i pocałował. W pierwszej chwili mnie zmurowało. No bo gadamy ze sobą chyba trzeci no może czwarty raz, a on mnie całuje! Co on sobie myśli!? Nie byłam w stanie nawet zareagować. Stałam, on się odsunął i uśmiechnął. Dalej stałam, on dalej się uśmiechał i co chwila zaglądał mi prosto w oczy. O Boże, a jak ktoś to zauważył?

Spojrzałam w lewo. Kilka metrów od nas stał Kot. No tak! Przecież on czekał na mnie.. Ach ta moja pamięć! Pewnie się niepokoił i zaczął mnie szukać…  Natomiast teraz patrzył się w coś naprzeciw siebie, a jego mina mówiła sama za siebie. Nie był zadowolony. Ale czy on to widział? Spojrzałam w prawo, żeby zobaczyć na co się tak gapi. O mój Boże! Wellinger! Czułam, jak się zrobiłam cała czerwona. On też zdaje się na nas nie patrzeć, lecz bacznie obserwuje Maćka. Widział, nie widział? Patrzę znów przed siebie, ten Kraft dalej się uśmiecha. Chyba jest z siebie dumny. Trzeba go trochę do pionu postawić i zniszczyć nieco jego męską dumę.

Podeszłam więc do niego, uśmiechnęłam się najsłodziej jak potrafiłam, on to odwzajemnił, a wtedy uderzyłam go dłonią prosto w jego prawy policzek i znów się słodko uśmiechnęłam. Stał zmurowany, a na jego policzku coraz bardziej było widać moją dłoń…

*Maciej Kot*

Gdzie ta Alex? Czekam na nią z 20 minut. Nigdzie jej nie ma, a miała przyjść! Tyle się z nią nie widziałem… Chyba ostatni raz to jeszcze w lato… Ehh może Wellinger znów jej uciekł? Idę ją poszukać. Chcę z nią pogadać o Piotrku. Wiewiór bardzo ją polubił, więc pomyślałem z Kubackim, żeby jego Oleńkę zaprosić kiedyś do Polski. Nawet byliśmy z tą sprawą u jej babci, ale była zadowolona!

Nagle dostrzegłem Stefana Krafta, gadał z jakąś dziewczyną niebezpiecznie przypominającą Alex. Podszedłem bliżej, a on chyba pomyślał o tym samym. Zbliżył się do niej i ją pocałował. Rozejrzałem się, czy nikt tego oprócz mnie nie widział.

Niestety, naprzeciwko mnie stał Andi, który również się rozglądał. Ciekawe czy widział TO. Zauważył mnie nagle i uśmiechnął się nerwowo. Nie wiedziałem. Podejść do niego, pocieszyć? Czy stać jak głupi i czekać aż Kraft ją zostawi w spokoju i zapytam się co to w ogóle było! A może powinienem stąd sobie pójść? Nie za dużo tu skoczków na raz? Chciałem już pójść, ale spojrzałem na Andiego. Nagle ten skierował głowę w stronę Alex. Również spojrzałem w tym kierunku. Podeszła do Konia bliżej. Co ona chce go też pocałować!? No ładnie, Andreas ubezpieczył się przede mną, a o takim Stafciu nie pomyślał… Niby to takie miłe, grzeczne, poukładane, a tu proszę! Podrywa dziewczynę koledze po fachu! Ale nie… wyciągnęła prawą rękę i uderzyła nią Krafta w twarz. Chłopak spojrzał na nią zdezorientowany i uciekł. No tego to się już na pewno nie spodziewałem… Spojrzałem na Welliego, stał uśmiechnięty i dumny, że dziewczyna pogoniła Koniurę.

*Andreas*

Oddałem swój skok, a Alex dalej nie ma. Pewnie się z Żyłą lub Kotem zagadała… Ten Żyła to też, ma swoją żonę a do mojej Alex się czepia! Mojej… Ehh ona długo jeszcze moja nie będzie, jak będę się bał z nią poważnie porozmawiać o tym, co do niej czuję… Znamy się już ponad pół roku! To długo… Naprawdę muszę się odważyć i coś z tym zrobić… Jak tak dalej pójdzie, to chyba zostanę starym kawalerem.

Na co ten Kot się tak gapi? Może na Alex!? Ja mu dam.. niech sobie znajdzie jakąś Polkę, podobno najpiękniejsze kobiety na świecie, ja tam tego nie podważam, ale dla mnie najpiękniejsza jest Alex i niech on ją w spokoju zostawi. Jeszcze ten Kraft… Spojrzałem się w stronę, w którą skierowany był wzrok Maćka i przestraszyłem się. Scena prosto z mojego najstraszliwszego koszmaru! Horror jakiś! Chciałem krzyczeć, żeby się od niej odsunął, ale przecież Rysiu ją ostrzegał przed tym głupim Stefanem! Ja z nim sobie pogadam, tylko to nie będzie taka spokojna rozmowa, jak z Kotem… 

Z drugiej strony myślę, że Alex jednak też coś do mnie czuj3, więc pewnie sobie po prostu rozmawiają… może o pogodzie? Może o skokach? A może nawet o mnie? Kto wie… Może ona się go radzi, jak powiedzieć mi co do mnie czuje? Spojrzałem na Maćka i spróbowałem się do niego uśmiechnąć, że jest spoko. Ale on nerwowo spojrzał w ICH stronę. Natychmiast się odwróciłem. Boże ON JĄ CAŁUJE! Jak to się stało? Ja tego nie zauważyłem? Ona tego chciała? Może on ją zmusił? A może to ona go pocałowała? Może jednak źle odczytywałem jej uczucia co do mnie?

 Znów spojrzałem na Macieja. Stał jakby skamieniały, wiedziałem, że mu też na niej zależy. Ale dobry kumpel z niego . Porozmawialiśmy sobie trochę i teraz jest okay. Wiem, że nie muszę być o niego akurat zazdrosny. Ale Kraft? Tego się nie spodziewałem, że on może być aż takim wielkim zagrożeniem! Gadał na Kota, żeby moją uwagę od siebie samego odciągnąć… Przebiegły jest.. A ja Ryśkowi nie wierzyłem, że ten Stefan taki kochliwy.. Iść do nich, nie iść? Coś mi kazało spojrzeć się znów w ICH stronę. Ona się do niego zbliża, niebezpiecznie szybko i do tego się uśmiecha! Do cholery jasnej, co tu się dzieje!? Ja zaraz zawału dostanę! Spojrzałem się na Kota, a ten zaczął się uśmiechać. Spojrzałem na Alex. Odsunęła się od Krafta na kilka kroków, a ten stał taki jakby nieobecny. Przyjrzałem się mu dokładniej, a na jego policzku z każdą chwilą coraz bardziej odznaczał się czerwony ślad dłoni. Czy Alex mu przywaliła? Jak mogłem to przegapić? Taki moment!

Spojrzałem porozumiewawczo na Kota, on puścił mi oczko i odszedł. Chyba zrozumiał, że chcę pogadać sam na sam o tym z Alex i jestem mu za to bardzo, bardzo wdzięczny.

*Alex*

Dalej nie bardzo dochodzi do mnie to,  co się przed chwilą stało. Kraft sobie poszedł, a tamte dwa barany stoją i się gapią! Podszedłby tu który, bo zaraz zemdleję chyba! Za dużo emocji, aj za dużo emocji jak na jeden dzień!

Odwróciłam się w ich stronę, Kota już nie było. A Welli zbliżał się w moją stronę z szerokim uśmiechem na twarzy.

-Czy ty go uderzyłaś? Trochę się przegapiłem, no i….- nic nie odpowiedziałam. Wtuliłam się w niego mocno, poczekał aż ochłonęłam i poszliśmy do domku Niemców.

-Nono Alex! Gratulacje! Wszyscy o tobie mówią… - Wank podszedł do mnie, gdy tylko usiadłam przy stoliku. Zmierzyłam go wzrokiem. Czy ci skoczkowie mają jakieś podsłuchy czy co!?

-Odwal się, ok? – Andi usiadł obok mnie i delikatnie mnie objął.

-Skąd ty kurde już wiesz? – zapytałam w końcu. Dręczyło mnie to, no bo przecież Kraft nie przyszedł i się nie chwalił, że dostał ode mnie w twarz… A może Kot? Niee… Kot jest przyjacielem, on by tego nie zrobił na pewno! Wiem, że zachowa to tylko i wyłącznie dla siebie… Więc skąd on to wie?

-Nie chcesz wiedzieć.- zachichotał, a drzwi do domku się otworzyły. Pojawił się w nich Żyła.

-Alex! Chodź zobaczysz powtórkę, jak Kraft dostaje w twarz do ciebie! – pociągnął mnie za rękę, wstałam więc i wybiegłam na dwór. Spojrzałam na wielki ekran, a na nim stał dezorientowany Kraft z czerwonym policzkiem. Ta jego mina… Bezcenne.. Chwila… skoro oni to nagrali… A rodzice mieli to oglądać… O Boże gdzie jest moja komórka?

Wbiegłam do domu, odszukałam swoją torebkę, która znajdowała się pod stertą ubrań chłopaków i wygrzebałam z niej komórkę. No pięknie, czyli rodzice to widzieli. Mój telefon właśnie przestał dzwonić. Oddzwoniłam do taty, który dzwonił do mnie już piąty raz….

-Miałaś jechać i nie robić żadnych problemów, to jakiś obcy gość cię całuje, a ty go uderzasz!? – zaczął krzyczeć do telefonu.

-Tatuusiuuu. A co miałam mu za to podziękować? Albo odwzajemnić pocałunek? Uczyłeś mnie chyba, że kobieta ma równe prawa co mężczyzna, więc z tego skorzystałam. Niech ma nauczkę! A że nagrali to, to jeszcze lepiej.. Więcej nikogo nie pocałuje, jeżeli ta druga osoba tego nie chce….

-Więc ty tego nie chciałaś?- zapytał.

-A nie było tego widać? Serio?- zapytałam znużonym już głosem. Czy ta rozmowa do czegokolwiek prowadzi?

-No to mogę spać spokojnie. Bo wiesz… Nawet polubiłem tego Wellingera czy jak mu tam…

-Tato! My się tylko przyjaźnimy… Nic więcej.

-No nie wiem.

-Tato!

-Dobrze, nie będę ci przeszkadzać. Idź i dalej ratuj świat!

-TATO NO!

-Pa.

I się rozłączył. Od kiedy mieszkamy razem, mamy ze sobą naprawdę dobry kontakt. Szkoda, że tak późno, ale zawsze lepiej późno niż wcale!

Usłyszałam, jak ktoś trzasnął drzwiami. Obróciłam się, nikogo nie było. Otworzyłam więc je i wyjrzałam. Zobaczyłam Andiego, który szedł wolno prosto przed siebie ciągnąć nogę za nogą. A temu co? – pomyślałam. Gdzie on idzie? Do Polaków chyba! Jak Żyła da mu zapić czymś smutki, to słabo widzę dzisiejsze skoki. Alex bohaterka musi go od tego powstrzymać.

-Andi! – zabiegłam mu drogę.- Coś się stało?- zapytałam poważnie, ale w środku byłam rozbawiona. Był czas, że chodziłam na lekcje aktorstwa i umiałam udawać różne emocje, dlatego czasami trudno było mnie rozszyfrować. Jednak najbliższe mi osoby doszły do takiej perfekcji, iż jest to istnie zaskakujące!

-Tak.- odrzekł bardzo poważnie. Przeszedł mnie dreszcz, tego się nie spodziewałam.

________________________________

Dziś kolejne podium Kamila, jaka ja jestem z niego dumna! <3 Dziś kończą mi się też ferie i znów nie będzie czasu na pisanie :( Ale zbliżamy się chyba malutkimi krokami do końca tego opowiadania, więc jakoś damy radę.